Once upon a time

Slachtoffer? Een kleine vier meter verderop. Wat? Een -pardon- slet die dacht dat ze de wereld had gemaakt. Hoe? Gewoon de inhoud van de ketchup fles in haar tas spuiten. Waarom? Zodat ze eens voor gek zou staan, net als andere mensen door haar toedoen. Jup, het eerste raadsel van het schooljaar had hij al opgelost. Een paar dagen geleden waren er altijd mensen wiens boeken volledig nat waren terwijl ze niet eens iets te drinken bij hadden en het niet regende. Hij had het uitgezocht en was zo bij dat meisje terecht gekomen. Hindernissen? Alleen die ene brede kerel die op de een of andere reden altijd in de weg staat. Stalkte die kerel hem ofzo? Straks was hij gay ofzo en wilde hij een relatie ofzo. Stel je voor dat hij met die kerel over het schoolplein liep en hartjes enzo in zijn boeken begon te tekenen. Een rilling liep over Skips ruggengraat door die gedachte en zo snel mogelijk verbande hij deze naar de achtergrond terwijl hij begon te lopen. Hoe sneller hij het achter de rug had, hoe sneller mensen haar eens konden uitlachen. Het gras van het sportveld zorgde ervoor dat zijn voetstappen niet te horen waren terwijl zo stil mogelijk de richting van het meisje uitliep. Mathieu -de kerel die hem altijd leuk te volgen- stond ergens anders naar te staren, dus daar kon hij rustig achterdoor lopen en dan zijn weg verder zetten. Skip maakte zich zo klein mogelijk achter de rug van die grote kerel en keek de hele tijd gespannen naar diens rug. Als 'ie zich nu zou omdraaien was hij er geweest, zeker weten. Gelukkig was hij redelijk klein waardoor hij minder hard opviel. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij Mathieu voorbij was en snel vestigde hij zijn bruine ogen op de tas van Chayenne. De knokkels van zijn hand zagen wit omdat hij de fles ketchup zo stevig beet hield en langzaam ademde hij diep in en uit zodat hij rustig zou blijven. Als hij eerlijk moest zijn vond hij het best wel eng. Stel je voor dat zij of een van haar vriendinnen hem zou zien, dan zou tijd echt nog lang niet jarig zijn.

Na een tijdje had hij de tas moeiteloos bereikt en schroefde hij voorzichtig de dop van de fles af. Zo snel mogelijk goot hij de inhoud ervan in de tas terwijl hij zich achter haar rug verschool. Vanaf het moment dat de fles leeg was, zette hij het op een lopen. Pas na een paar meter durfde hij tijdens het lopen om te kijken en een lichtte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag hoe Chayenne verwoede pogingen deed om de ketchup uit haar tas te krijgen. Mission compl... Met een smak belande de jongen op de grond nadat hij tegen iemand was opgelopen en wat verdwaasd wreef hij met zijn hand over zijn hoofd om daarna op de kijken naar de persoon tegen wie hij was opgelopen. "Sorry, ik had moeten uitkijken." Nog altijd wat versuft van de klap bleef hij op de grond zitten terwijl hij een paar keer knipperde met zijn ogen om de zwarte vlekken weg te krijgen. Door zijn lengte van 1.50m, was hij ook niet erg stabiel, had sneller iets aan de hand dan andere .

Le derp D=
>> Tissa

Ergens was die grap best wel geniaal nu hij er nog eens over nadacht. Chayenne had waarschijnlijk nog dagenlang last van al die ketchup en niemand die hem had gezien. Het meisje zou op niemand wraak kunnen nemen en hij kon vrolijk blijven verdergaan met wat hij altijd deed; Sherlock spelen en choreo's verzinnen. Dans was zijn uitlaatklep, de enige reden dat hij nog nooit echt tegen iemand geschreeuwd had. Je kon er al je emoties in kwijt, spreken zonder woorden noemden ze het ook wel eens. Skip stond bekend om zijn rustige karakter en het feit dat hij eerst twee keer nadacht vooraleer hij iets deed of zei. Misschien kwam dat ook omdat hij meestal opging in de menigte, niet probeerde op te vallen. De jongen was niet iemand die graag in het middelpunt van de belangstelling stond, al was dat door zijn acties niet altijd even duidelijk. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de gil hoorde en even bleef hij staan om toch nog eens te kijken wat Chayenne's reactie was. Hij moest echt moeite doen om zijn lach in te houden toen hij het woord bloed hoorde en even schudde hij met zijn hoofd om daarna verder te rennen. De grijns bleef op zijn gezicht staan totdat hij volop tegen iemand opknalde. De harde smak tegen de grond zorgde ervoor dat er zich een paar zwarte vlekken voor zijn ogen vormde, maar na een paar keer knipperen, waren ze al weg. "Een beetje hoofdpijn, maar voor de rest gaat het wel." Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach terwijl hij de hand van het meisje aanpakte en terug op zijn voeten ging staan. Op zijn gemak klopte Skip het vuil van zijn kleuren en richtte zijn blik daarna terug op het meisje. Volgens hem had hij nog nooit echt met haar gesproken, wist haar naam dus ook niet echt. "Daniel Sahyounie , maar zeg maar Skip." Ok, die bijnaam had helemaal niets te maken met zijn echte naam, maar een vriend had hem verzonnen en sindsdien gebruikte hij die bijnaam overal. Er waren maar weinig mensen die hem nog Daniel noemde, maar hij luisterde naar allebei even goed. "Stond jij daarnet niet bij dat meisje met haar boeken onder rood spul?" Gezonde nieuwsgierigheid, ervoor zorgen dat je niet als verdacht overkwam. Iedereen in een straal van vijf meter had die gil gehoord en iedereen zou zijn gaan kijken. Dus het zou niet kunnen dat hij er niets van wist, toch? De glimlach bleef op zijn gezicht staan terwijl hij de hoofdpijn zoveel mogelijk probeerde te negeren. Het was heus niet de eerste keer dat hij tegen de grond terecht kwam nadat hij ergens was tegen gelopen, maar die hoofdpijn was toch telkens weer vrij irritant.